یادداشت 109-سرگردون نشی مادر

سرگردونی  بدترین نفرین دنیاست...امروز رفتم کارگاه سفالگری برای کار...انقد سخت بود که نگو ...به خودم گفتم برم شوهر کنم خرجمو بده کار دیگه چیه..بعد به این نتیجه رسیدم با وضعیتی که من دارم حتی بدرد اینم نمی خورم..

به آینده فکر می کنم..به فردا..اینکه قراره چی بشه....داغونم...در حد اعلای شکفته شدن....دلم کمی مردن می خواد..می دونم خوب نمیشم...می دونم اینده ای ندارم...می دونم قبل از 30سالگی می میرم...با اینحال تلاش بیهوده دارم واسه زنده بودن....به خودم میگم خدا همه چیمو ازم گرفت...چرا؟؟و به چه حکمتی؟؟

نزدیک پریودیمه و هورمونام بهم ریخته و دوباره تنگی نفس شروع شده...و علائمی مثل مشکل در بلع...چی می تونست از این بدتر باشه توی زندگی؟؟که مریض باشی...بی پول..بی کار...بی پدر...بی خونه...بی هنر و ....هیچ چیز...هیچ چیز بدتر از سرگردونی نیست...بخدا...

کاش لا اقل سلامت بودم..اما نیستم...کاش لااقل پول داشتم تا سلامتیمو بدست بیارم...کاش یکی پیدا میشد فرش گرون قیمت منو بخره...کاش یه معجزه ای بشه...می گن شانس یکبار برای همیشه در خونه آدمو میزنه...کاش فقط یکبار شانس بزرگ بهم رو کنه...کاش گره های کور زندگیم باز بشه...

به خاطر خدا هرکی بدتر از من مشکل داره توی زندگیش برام کامنت بذاره...دارم دیوونه میشم